Ustawą z 13 kwietnia 2016 roku znowelizowano ustawę o lasach tworząc całkiem nowe zasady obrotu nieruchomościami uznanymi formalnie za nieruchomości leśne, wprowadzając między innymi prawo pierwokupu Skarbu Państwa. Wbrew panującemu powszechnie przekonaniu nieruchomością leśną nie zawsze jest nieruchomość, na której faktycznie rośnie las. O tym czy w danym przypadku mamy do czynienia z nieruchomością leśną decydują kryteria formalne, ujęte w art.37a ustawy, zgodnie z którym w przypadku sprzedaży gruntu oznaczonego jako las w ewidencji gruntów i budynków (Ls), przeznaczonego do zalesienia określonego w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego albo w decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, lub objętego uproszczonym planem urządzenia lasu lub decyzją o inwentaryzacji stanu lasów rozdrobnionych – Skarbowi Państwa, reprezentowanemu przez Lasy Państwowe, przysługuje z mocy prawa prawo pierwokupu tego gruntu. Tym samym o podleganiu prawu pierwokupu decydują kryteria formalne, którym odpowiadać ma grunt dlatego też wystarczającym jest, aby grunt spełniał jakąkolwiek z przesłanek określonych w art.37a ustawy o lasach, aby uznać można, iż dana nieruchomość podlega pod pierwokup.
W takim przypadku (przyjmując że Skarb Państwa nie skorzysta z prawa pierwokupu) koniecznym będą dwie wizyty u Notariusza. Podczas pierwszej sporządza się warunkową umowę sprzedaży zastrzegającą warunek – prawa pierwokupu nieruchomości będącej przedmiotem umowy – dla Skarbu Państwa reprezentowanego przez Lasy Państwowe, a następnie po upływie miesiąca od dnia otrzymania przez nadleśniczego zawiadomienia o treści umowy, sporządza się drugą umowę – umowę przeniesienia własności nieruchomości – wobec nie skorzystania z prawa pierwokupu przez Skarb Państwa.
Na marginesie dodać można, iż ustawa o lasach nie zastrzega prawa pierwokupu dla użytkowania wieczystego nieruchomości
